27/01/21

 27.01.21

12:20

Jeszcze nigdy nie byłam tak blisko wolności jak teraz. Wolności od innych, od wyrzytów suemienia, od Grubsa. Smutne jest to, że ja nawet nie wiem jak wygląda takie życie. Poznaję je dopiero poraz pierwszy.

On już wisi na krawędzi jeszcze trochę i wygnam go ze mnie, a potem muszę pilnować, żeby nigdy nie wrócił.

Cały urlop mam zabiegany i dopiero dzisiaj mam czas na odpoczynek i odwiedzenie dziadków. 3 dni- tyle mi zostało dla siebie z tego urlopu. Trochę tęsknie za czasami kiedy urlop oznaczał dla mnie po prostu odpoczynek, ale tak to już chyba jest, że z wiekiem ten czas wykorzystuje się na nadgonienie zaległości bo czasu wiecznie brak.

Na razie nie przenoszę się na nowego bloga, myślę, że jeszcze tylko trochę, podomykam statre demony i na spokojnie zacznę w nowym miejscu. I tak przeszłam bardzo długą drogę.

Nie ważę się, ale mam wrażenie, że moje nogi wyszczuplały i czuję się chudziej. Fajnie jest. 

20:25

Zjadłam za dużo, ale i wczoraj i dzisiaj wróciłam od razu na tory i nie zawaliłam kilku dni. Dzisiaj raczej z premedytacją, ale gdyby nie to. Nie mogłabym powiedzieć, że jestem już wolna.

Nie wiem dlaczego, ale w mojej głowie myśl o niej i o odchudzaniu jawi mi się jako coś smutnego. A raczej jawiło, bo zrozumiałam, że to Grubas tak zafałszował mi tę sytuację w przeciągu ostatnich 2/3 lat.

Przecież to z nią byłam szczęśliwa. Miałam znajomych, rozmawiałam z nimi, uczyłam się, a nawet po skończeniu edukacji też i bez tego byłam szczęśliwa. Śmiałam się najwięcej w moim życiu, mam najlepsze wspomnienia z wycieczek szkolnych. Więc tak pusty żołądek to też szczęście, ale też i smutek. Po prostu jest. Był, jest i będzie. Przemija, ale cały czas trwa. To po prostu jest we mnie.